Lieve allemaal, hier is het verhaal van mijn hartstilstand (DE STILTE VAN DE ANDERE KANT). Het is geschreven door Ton Verheijen, journalist en buurman. Hij heeft dit als een ' kort verhaal' geschreven voor een nog later te publiceren boek over bijzondere gebeurtenissen. we hebben 3 midagen aan de tafel gezeten waarin hij heeft gevraagt en ik heb verteld. Het is wat mij betrefd een heel mooi verhaal geworden. Echter alle verhalen rondom mijn sterven paste er niet in en die deel ik dus ook hier

De verhalen rondom mijn hartstilstand zijn bijzonder, zoals de meeste zaken in mijn leven die met energie en healing te maken hebben.  Soms omdat het tot stand komt met een zogeheten feedbackloop van confirmatie . Dit  eerste verhaal is er een die er 8 jaar tussen liet zitten om het cirkeltje rond te maken. 

 Zoals jullie in onderstaand verhaal(DE STILTE VAN DE ANDERE KANT) kunnen lezen was het eerste dat ik heb gecommuniceerd  na 3 dagen coma, was dat ik 3 x gestorven was.  Ik kon nog niet spreken en zat met mijn beide handen in een positie die ook wel de Mudra van Blessing wordt genoemd.  De wijs- en middelvinger gestrekt , de duim en de andere 2 vingers ontspannen . Ik keek van de een naar de andere hand in deze positie en bewoog de handen langzaam heen en weer van mijn ogen naar mijn schoot.  Het viel de omstanders op dat ik er erg mee bezig was. Na veel vragen en gissen van mijn vriendin Felah om er achter te komen wat ik bedoelde kon ik uiteindelijk via een papier met cijfers en letters  (in het engels grappig genoeg ) duidelijk maken dat ik 3 x gestorven was . Voor mij kennelijk belangrijke informatie om te geven , want nu het begrepen was ontspande ik, slaakte een diepe zucht en viel weer in slaap. Zelf weet ik hier niks meer van , maar de informatie was wel van belang voor mij voor later. De 2^edag heb ik op deze manier het woord ‘Inwijding’  geschreven. Ook hierover laat mijn geheugen mij in de steek. 

8 Jaar geleden was ik samen met Felah op de Paranormaal beurs waar we healing sessies gaven. Ik behandelde een jongen van 14 jaar oud  , volgens zijn moeder was hij wat autistisch en had hij leer problemen op school. Later stond hij nog bij onze stand mee te kijken naar een behandeling die Felah aan een man gaf. Hij bleek enorm helderziend te zijn want na de sessie wist hij informatie over de man te vertellen die dat allemaal beaamde. Vervolgens beschreef hij aan Felah een aantal vrij unieke voorwerpen die in ons huis staan.  Daarna keerde hij zich naar mij en keek me enigszins beduusd aan. ‘ Het is misschien raar , maar ik moet je wat laten zien ‘ zei hij.  Hij hield zijn hand omhoog in de positie van de Mudra van Blessing. Deze is voor jou zei hij en ze vertellen me ook nog dat je het op deze manier moet gebruiken. Je laat je hand vol lopen met energie en dan schiet je het uit de 2 gestrekte vingers . Ik bedankte hem en moest er van binnen een beetje om lachen.  Ik kon echt wel wat met de hand mudra, want vaak werden mijn handen tijdens het geven van healing sessies in bepaalde posities geplaatst die achteraf betekenis bleken te hebben. Maar het uit de vingers schieten van energie deed me echt wat te veel aan een soort van ‘Dragonbal-Z’ denken. Ik heb het er toen bij gelaten.

Het verhaal van Hilario wordt hieronder aangeraakt maar niet besproken omdat het voor dat verhaal wat te omslachtig werd. Maar het is  precies hetgeen dat het aan elkaar verbind voor mij.  Hilario is een vriend van ons , mede healer en sjamaan uit de Filippijnen. Hij heeft van zijn grootmoeder (zij is een sjamaan uit de Filippijnse traditie) geleerd om astraal te reizen. Toen hij van Felah had vernomen wat er met mij was gebeurd , is hij thuis direct in trance gegaan om mij te bereiken en hopelijk te kunnen zien hoe het met me was op een ander level ( ik was op dat moment nog steeds in coma) Allereerst hoorde hij dat het was ‘toegestaan’ om de doodervaring te laten gebeuren, omdat het belangrijk voor mij was om aan de andere kant te zijn.  Hij vloog verder op zoek naar mij.  Steeds verder en verder totdat hij bij een punt kwam  waar hij niet verder mocht. Een zware stem vertelde hem dat hij geen toegang kreeg tot dit gebied , maar in de verte kon hij mij zien staan.  Ik was bij de Aartsengelen en kreeg op dat moment les. Hij zag mij staan op een grote schijf met de Flower of Life er op.  Ik zag er groot  uit ( een meter of 5 ) gespierd en met lange golvende haren.  Ik had het  volgens hem reuze naar mijn zin.  Ik draaide mij naar Hilario om , zag  hem van een afstand en riep dat hij zich geen zorgen moest maken.  Het gaat goed met me en ben over 3 dagen terug . ( dat bleek later ook te kloppen, na drie dagen kwam ik bij uit de coma ). Hetgeen waar ik les in kreeg was er op gericht dat ik bepaalde donkere energieën moest weren, zodat ze niet in de dimensie waar ik mij bevond konden doordringen( ik zeg al heel lang dat ik een gatekeeper ben J). De donkere energie had de vorm van een enorme donkere, duistere en vurige wolk die als een soort mega worm om me heen vloog. Ik stond op de disk van de Flower of Life en had mijn handen in de positie van de Mudra van Blessing. Er schoten uit mijn 2 gestrekte vingers enorme fitsen van Wit Licht energie en wist de wolk te bedwingen. Ik had er ontzettend veel plezier in om dit te doen.

Het zijn  niet mijn eigen belevingen, maar het maakte wel veel duidelijk. Ook anderen waren in meditatie gegaan om te voelen hoe het met me ging. Sommigen zagen me vechten met demonen en anderen voelden dat ik het prima naar mijn zin had. Beide bleken waar J

Nogmaals ik heb er zelf geen herinneringen aan ( ten minste nog niet ) en ik weet ook niet precies wat het betekent. Ik kreeg zelf voornamelijk door dat ik me moest richten op herstel en dat het andere aspect wat ik opgehaald had later duidelijk zou worden. Ondertussen ben ik geheel hersteld ! De aandoening die gediagnosticeerd was n.l. een vergrote en verslapte linker hartkamer  die maar 34% bloed rondpompte heeft zich volledig genezen na 4 maanden. Zelfs op zo’n fantastische wijze dat ik de medicatie mag gaan afbouwen.  De Hartkamer en spier zijn niet meer verslapt en uitgerekt en het hart pompt nu rond 53% bloed rond (een gezond hart pompt tussen de 50 en de 70% ) . Hier heb ik zelf heel hard aan ‘gewerkt’  door alle energie velden te herstellen , zodat het lichaam weer de juiste informatie kreeg om zichzelf te genezen. Dus geen chronisch hartfalen zoals me in eerste instantie verteld was !

En dan is er nog  een ander verhaal van een vriendin die ik  schijnbaar een healing heb gegeven  vanaf de andere andere kant. Deze vriendin zie en spreek ik niet zo vaak , maar als we dat doen dan is het contact altijd goed ,mooi en oprecht. Zij doet nooit mee met mijn sessies want ze heeft zo haar eigen ingang in de spirituele wereld. Op de bewuste avond rond 20u ging zij thuis naar boven om naar bed te gaan. Ze had al weer een aantal weken last van de ziekte van Lyme . Ook had ze hoofdpijn en voelde zich grieperig en ze dacht ‘ houdt het nou nooit eens op !’  Op het moment dat ze ging liggen moest ze ineens heel sterk aan mij denken. Wat op zich al bijzonder is, want nogmaals, zo vaak zien we elkaar niet. Tegelijkertijd herinnerde ze zich het gesprek dat we een jaar geleden hebben gehad over mijn Kundalini Ontwaken . Ze herinnerde zich dat ze dat toen zo sterk had gevoeld, en dat ze  mij misschien wel om een healing zou kunnen vragen.  Op dat moment ging spontaan haar derde oog open en zag ze in de kamer paars met wit electrisch licht verschijnen. De rest van de kamer eromheen werd donker, tot alleen nog maar het licht zichtbaar was. Uit het licht kwam mijn verschijning naar voren, breed lachend en stralend , samen met een Melchizedeck achtige verschijning.  Ik vertelde haar hoe ze zich zelf een healing kon geven door haar handen op bepaalde positie en plekken te plaatsen en de energie door te laten stromen. Dit heeft ze gedaan en voelde veel gebeuren in haar lijf.  Ze viel in slaap en de volgende ochtend werd ze een stuk beter en frisser wakker dan ze in tijden ervaren had.  Een paar uur later kreeg ze een telefoontje van mijn broer die vertelde dat ik de avond ervoor een hartstilstand had, en in coma in het ziekenhuis lag.

Ook hier weet ikzelf helaas niets vanaf, maar het is wederom wonderbaarlijk J

Een reisverhaal 

DE STILTE VAN DE ANDERE KANT  door Ton Verheijen

De verdwenen dag
Wat er op donderdag 26 september 2019 is gebeurd, heeft Ernst Drukker “van horen zeggen”. Vrienden en bekenden hebben hem wat flarden informatie gegeven over die bewuste dag en daaruit blijkt dat het voor hem aanvankelijk een dag moet zijn geweest zoals heel veel andere. Waarschijnlijk heeft hij ‘s ochtends een douche genomen, koffie gezet en een boterhammetje met kaas gegeten. Daarna waarschijnlijk even gemediteerd, gefacebookt en een sigaretje gerookt. Niks bijzonders. Er is hem verteld dat hij vervolgens rond half twaalf in het Haagse Laaktheater is aangekomen, waar Ernst docent is en regisseur van het jeugdtheater. In dat geval moet hij vanaf zijn woning aan het Binnendoor ongeveer een kwartier op de fiets hebben gezeten. Kennelijk heeft hij tijdens dat fietstochtje geen brokken gemaakt en de onoplettende voetgangers en spookrijdende bezorgscootertjes keurig omzeild in de altijd hectische Schilderswijk.

In het theater schijnt hij minstens een uur te zijn geïnterviewd door een van zijn leerlingen, die de opleiding Leisure & Entertainment volgt en iets wilde weten over werken in het theatervak. Dat schijnt een heel leuk gesprek te zijn geweest. Daarna, zo heeft hij begrepen, nog een kort overleg over een voorstelling met de artistiek leider van het theater en vervolgens terug naar de binnenstad. Op de fiets. Door de Schilderswijk. Aangezien hij meestal de boodschappen doet voor het avondeten, zou het zomaar kunnen dat hij nog even inkopen heeft gedaan bij Albert Heijn in de Torenstraat. 

’s Avonds rond half zeven zal hij, zoals elke donderdagavond, in zijn bordeauxrode Ford Focus zijn gestapt voor de aikidoles in Scheveningen. Zijn auto heeft hij waarschijnlijk vlakbij Pansierstraat 19 geparkeerd, waarna hij zijn leraar Willem, zijn vriend Jerry en nog wat andere mensen heeft getroffen. Een hugvoor iedereen. Zo zal het ongeveer zijn gegaan, vermoedt hij. Maar het blijft gissen want zijn geheugen is compleet gewist. Donderdag 26 september 2019 zal voor hem altijd een mysterie blijven. Een mysterie met een gouden randje, gehuld in een dikke waas van raadselen en getallensymboliek. Over het waarom kan hij alleen maar speculeren.
 
Wie is Ernst?
De 47-jarige Ernst Drukker is niet iemand van de gebaande paden en geijkte burgerlijkheid. Dat blijkt meteen zodra je hem ontmoet. Hij is gezegend met een woeste bos krullend haar, dat uitbundig naar patchouli ruikt, een getrimd ringbaardje en een stoere amulet om de nek. Met de borst fier vooruit kijkt hij je aan als een vriendelijke leeuw. Sinds 1994 woont de geboren Rotterdammer in Den Haag, inmiddels alweer een aantal jaren samen met zijn vriendin Felah in een appartementje in een voormalig kraakpand aan het Binnendoor. Zijn werk? Evenmin standaard. Zijn opleiding aan de theaterschool maakte hij niet af, hij koos al snel zijn eigen pad en formeerde op zijn 23^steeen theatergroep: De Verboden Vrucht. Later werkte hij als clown in Duinrell en speelde hij met veel plezier in Griekse tragedies.

Maar zijn grote passie is de spiritualiteit. Graag praat Ernst over zieners, healers en Tolteekse sjamanen. Niets is te gek. Vertel hem dat het wezen van de mens in de boeken van Carlos Castaneda wordt omschreven als “een lichtgevend ei” en Ernst bevestigt het met een vanzelfsprekend knikje. Natuurlijk, wat zou een mens anders kunnen zijn? Ooit was hij zelfs bijna obsessief met spiritualiteit bezig. “De weg van het hart”, zo is te lezen op zijn website, was het enige wat hem werkelijk raakte. Wie was hij nou echt? Waarmee was hij werkelijk verbonden? Hij moest en zou het weten. Maar tijden veranderen. De fascinatie is er nog steeds maar de obsessie is er vanaf en daar hebben de gebeurtenissen van de laatste drie maanden van 2019 op z’n minst een bijdrage aan geleverd.  

Het karakter van Ernst zou als rustig en beheerst omschreven kunnen worden. In een gesprek vloeien de woorden gelijkmatig uit zijn mond in korte zinnen zonder overbodige poeha. Ook zijn voorkomen is ontspannen. De lach is nooit ver weg. De rust die hij uitstraalt, was een tijd lang ver te zoeken in zijn leven. Het is lang geleden, maar het hoort bij dit verhaal, dat zal zo blijken. Drukker zat in de kraakscene en was verdwaald in zichzelf. Hij had last van een laag zelfbeeld en gebrek aan eigenwaarde. Een tijdje gebruikte hij veel drugs: speed, xtc, paddestoelen, lsd. Het ging beter met hem toen hij een vaste relatie kreeg en stiefvader werd van drie kinderen. Negen jaar lang verzorgde hij hen met veel toewijding. Maar toen ging ineens, patsboem, de relatie uit met zijn vriendin. Een donderslag bij heldere hemel. Op stel en sprong moest hij het huis uit. Hij had 16.000 euro schuld en 100 euro op zak. Alles leek uit elkaar te vallen. Een penibele situatie en tegelijkertijd een contrapunt in zijn leven. Hij spreekt zelf over “dark night of the soul” en “begin van ontwaken”. 

Het is een vreemd verhaal. Juist in deze turbulente levensfase ontdekte Ernst dat hij ‘iets’ met zijn handen kon. In zijn zoektocht naar emotionele balans kwam hij in contact met een helderziende dame. Zij leerde hem over meditatie en healing en hoe hij energie kon voelen en door zijn handen laten stromen. De eerste keer probeerde hij het uit bij een kennis die last had van slaapproblemen. Na zijn behandeling sliep zij voor het eerst in tijden meer dan tien uur achter elkaar. Wow! Was hij toch goed bezig.

Dat smaakte naar meer. Ernst ging ook andere mensen bezoeken die met energievelden en healing bezig waren. En toen gebeurde het. Tijdens een van zijn meditaties kreeg hij een “kundalini-ontwaken”. (Op dat moment was voor hem nog volkomen onduidelijk wat er gebeurde. Pas later werd dat etiketje erop geplakt.) In zijn stuitbeen voelde hij een elektrische vonk ontstaan, die langzaam via zijn ruggengraat omhoogging. Zijn ruggengraat kraakte als een walnoot en strekte volledig. De energie schoot omhoog naar de plek tussen zijn ogen die in spirituele kringen het derde oogwordt genoemd. Hij ervaarde het als een atoomexplosie. Tot drie keer toe. Hij dacht dat hij dood ging. Door de enorme kracht van deze ervaring deed hij die nacht geen oog dicht. En het werd nog gekker. De eerstvolgende vijf nachten werd hij in zijn dromen in amethist-grotten gelegd. De zesde nacht was een soort afronding van een proces. In een droom kreeg hij twee boodschappen door. De eerste: hij was zelf een stuk amethist, dat in 48 stukken verdeeld was en over de aarde verspreid. Aan hem de opdracht ze allemaal weer bij elkaar te brengen. De tweede: hij kende zijn stiefdochter al vele levens.  

Vreemde ervaringen. Maar zijn interesse was niet te blussen. Hij struinde het internet af en las alles wat te maken had met healing, luisterde naar interessante mensen op YouTube, ging zich verdiepen in heilige geometrie en volgde workshops. Het was voor hem een tijd van grote schoonmaak en terugvinden van zichzelf. Hij huilde veel, meestal zonder reden, bijvoorbeeld tijdens het boodschappen doen. Dan voelde hij zijn energie wegstromen. Hij kreeg het koud in de winkel en de tranen begonnen te vloeien. Snel afrekenen en naar huis, twee uur huilen en weer verder. Er gebeurden onverklaarbare dingen met hem. Hij zag aura’s, kreeg herinneringen van vorige levens. Tijdens een healingsessie lag hij ineens boven op een oude mayatempel, waar zijn hart er op rituele wijze werd uitgesneden. Hij schreeuwde als een mager speenvarken. Tegelijkertijd was zijn hoofd helder. Hij zweefde boven de tempel en besefte ondertussen dat het een healing was. Op een ander moment was hij aan het zoenen met een meisje en stond hij ineens, floep, op de hoogvlakte van Mongolië.

Door deze ervaringen werden zijn healingsessies sterker, met meer inzicht en gevoel. Hij kwam in aanraking met soul body fusion van een zekere Jonette Crowley. Dat gaf weer nieuwe inzichten. Hij ging ook groepshealings leiden en ontwikkelde zijn eigen techniek: white light healing. Die heeft hij sindsdien verder verfijnd, en verfijnd, en verfijnd, en ondertussen geeft hij alweer jaren lesavonden en workshops en heeft hij een kleine duizend healings verzorgd. De ervaringen van anderen tijdens zijn sessies, en hun feedback, hebben hem veel inzicht gegeven in hoe het werkt. Maar het zweverige lijkt niet meer de overhand te hebben. Hij leerde zijn angsten onder ogen te zien, oude overtuigingen los te laten, zijn grenzen te stellen en zichzelf te accepteren zoals hij is. Ernst Drukker staat met beide benen op de grond.         

De aikidoles
Donderdagavond 26 september 2019. Zoals elke week: aikido. Ernst kan er weinig over vertellen want hij heeft het niet bewust meegemaakt. Van Willem en Jerry begreep hij achteraf dat alles aanvankelijk normaal was. Eerst warming-up en inrollen. Daarna begon de les. Ernst stond te luisteren naar Willem, die iets aan het uitleggen was. Op een gegeven moment werd hij niet lekker. “Ga maar even liggen met je benen omhoog”, zei Willem. En toen ging het snel. Zijn ogen tikten naar achteren, het schuim kwam uit zijn mond en weg was hij. Zo is het hem verteld. Hartstilstand. 

Zijn vriend Jerry begint direct met reanimeren. Iemand belt 112. De politie is toevallig in de buurt en binnen enkele minuten ter plekke met een AED-apparaat. Een godsgeschenk als iedere seconde telt. Ernst krijgt een elektrische schok… en nog een… en nog een. De derde schok wekt een puls op en zijn hart schiet weer in een ritme. Met gierende sirenes wordt hij afgevoerd naar het HagaZiekenhuis aan de Leyweg, waar hij door vier broeders hersendoodde intensive care wordt binnengereden. Zijn hart klopt en zijn organen functioneren maar in zijn hoofd wordt geen activiteit waargenomen. De artsen constateren dat de linkerhartkamer vergroot en verzwakt is en slechts op half vermogen pompt. Ernst zelf is ondertussen ver weg. Van donderdag tot zondag ligt hij in coma en aan de beademingsapparatuur. Zijn hart wordt ontzien doordat een koeldeken zijn organen op een lage temperatuur houdt. De situatie lijkt enigszins onder controle, maar toch, het ziet er niet goed uit. 

Drie volle dagen leven zijn familie en vrienden tussen hoop en vrees. Wordt hij weer wakker? Ze zien hem vreemde, schokkende bewegingen maken. Met zijn gebalde vuisten lijkt het wel of hij in gevecht is met iets of iemand. Om rustig te worden, krijgt hij spierverslappers, propofol, oxazepam en ketamine toegediend. Helpen doet het niet en hij wordt vastgebonden. Soms komt hij even bij. “Ik ga je slaan!”, gromt hij dan tegen de verpleegsters. Hij wil los. Zijn oerkreet gaat door merg en been. Even later is hij weer vertrokken. Zo gaat het enkele dagen achter elkaar.  

Terug van weggeweest
Op maandagmiddag gebeurt er iets opmerkelijks. Ernst beweegt. Het is niet het comatische bewegen dat zijn vriendin Felah en haar zoon Ravi al drie dagen zien. Nee, het is iets anders. Hij lijkt bij te komen, buigt langzaam voorover en brabbelt iets onverstaanbaars. Versuft maar doelgericht kijkt hij naar de duim, wijsvinger en middelvinger van zijn linkerhand. Daarna kijkt hij naar dezelfde drie vingers van zijn rechterhand. Dan weer links. Hij wil iets duidelijk maken. Maar wat? Twee handen. Drie vingers. Wil hij roken? Nee. Drie dagen? Drie uur? Iets met tijd? Nee ook niet. Wat bedoelt hij? Ravi komt op het idee om een alfabet te schrijven op een velletje papier. Ernst krijgt een klein steentje, dat hij langzaam en gecontroleerd naar bepaalde letters schuift. Wat wil hij zeggen? D… I... E... D… Wat betekent dat? Een spelfout? Nee, wacht even. Het is Engels. Yes! Died three times! “Jaaaah”, zucht Ernst. Uitgeput valt hij achterover in zijn bed. Felah is opgelucht omdat ze eindelijk de bevestiging heeft dat hij geen hersenbeschadiging heeft opgelopen. Pfff… het zit goed in zijn hoofd.

“Died three timesis voor mij belangrijke informatie”, blikt Ernst terug. Het is inmiddels half december, zo’n tien weken later. We zitten samen aan de keukentafel. Twee buurmannen. Ernst denkt na over de voorbije periode en de vreemde gebeurtenissen in het ziekenhuis. Hij legt uit dat het getal drie deel uitmaakt van zijn spiritualiteit. Drie is een heilig getal in de sjamanistische traditie. Drie keer sterven is een sjamanistische dood. In het kundalini-ontwakenword je drie keer door de slang gekust. De oude Keltische koningen stierven drievoudig. Died three times is een mantra die hem vertelt dat hij drie keer heen en weer is gegaan, uit het lichaam de dood in en weer terug. Gek genoeg hoorde hij van zijn helderziende vriend Hilario, die op de hoogte was gebracht van zijn kritieke situatie, dat deze hem in een meditatie in een fiere houding boven op een plateau had zien staan. “Maak je geen zorgen, ik kom terug na drie dagen”, hoorde Hilario zijn vriend triomfantelijk roepen. Uit de drie vingers van zijn rechterhand schoot een flits van energie. Wat Hilario zag en hoorde is vooral zo merkwaardig omdat hij helemaal niet wist wat er in het ziekenhuis was gebeurd met het steentje en het alfabet.  

Het herstel
Dan het herstel. Terwijl er in het voormalige kraakpand aan het Binnendoor volop wordt gespeculeerd of Ernst ooit nog de oude wordt, herstelt hij wonderbaarlijk goed en snel. Een blijvende hersenbeschadiging blijft hem dus bespaard, ook al kan hij de eerste momenten na zijn ontwaken geen woord uitbrengen. Het is zoeken. Waar zit toch die praatfunctie? Na enkele dagen kan hij praten, eerst stotterend, later steeds vloeiender. Het is zoeken én vinden. Weer een paar dagen later staat hij op zijn benen. Ongelofelijk! Al na één week begint hij rondjes te lopen op de afdeling van het ziekenhuis. Het liefst wil hij naar buiten om zuurstof te happen maar dat mag niet. Te groot risico. 

De artsen adviseren hem een S-ICD te nemen, een subcutane implanteerbare defibrillator. Die dient een elektrische schok toe als zijn hartspiercellen weer extreem snel, onregelmatig en chaotisch gaan samentrekken. De schok zal zorgen dat het hart weer in een normaal ritme komt. Ernst laat de artsen begaan en krijgt een S-ICD. Nog dezelfde dag mag hij naar huis om verder te herstellen. Iedere dag wandelen. Conditie opbouwen. Concentratieboog spannen. Hij kan steeds meer. En soms ook even niet. Dan wordt het hem teveel en moet hij rust nemen. Sommige momenten zijn moeilijk: een emotionele terugval, een paniekaanval, angst voor de volgende hartstilstand. Dan komen alle emoties los en moet hij weer vertrouwen terugvinden en zichzelf inprenten dat niet alles wat hij voelt meteen betekent dat er een fatale hartstilstand op komst is. Zolang hij iets voelt, leeft hij. 

Na de eerste herstelperiode gaat Ernst op bezoek bij zijn aikido-kornuiten. Even terug naar de plek des onheils. Een paar knuffels voor Willem en Jerry. Opvallend genoeg komen er helemaal geen nare herinneringen naar boven. Het is nog steeds de fijne plek zoals hij die kende. Hij bezoekt ook het Laaktheater, probeert daar een klein beetje regie te doen, wat vermoeiend is met vijftien drukke kids. Verder vermeldenswaardig: hij stopt met roken. Na 35 jaar. Een pakje per dag rookte hij. Kent menthol. De tabak heeft hem veel plezier verschaft. Maar nu is het klaar. Missen doet hij de sigaretten geen moment. Het bevordert zijn snelle herstel en exact drie weken na zijn hartstilstand loopt Ernst Drukker weer monter in de rondte. Hij leeft, hij staat, hij kijkt, hij praat. Niet als een kasplantje maar als een mens. “Hij doet ’t weer”, zegt Felah met een ingetogen lachje. Hij doet ’t weer. Zoals een sapcentrifuge die even haperde. Schroefje aandraaien, en hop! Hij kan verder.   

Het besluit
Hoewel… een week later moet hij terug naar het ziekenhuis. De defibrillator heeft een infectie veroorzaakt onder zijn oksel. Is het een teken van de hogere machten? Een signaal van zijn lichaam? Hoe dan ook, zijn aanvankelijke besluit om ja te zeggen tegen de defibrillator zat hem al niet lekker. Het riep heftige emoties op. Eigenlijk wilde hij “dat kastje” helemaal niet omdat hij principieel niet iets in zijn lichaam wil dat daar niet hoort. Het was een duivels dilemma. De mensen om hem heen praatten op hem in om het kastje toch maar vooral te nemen als back-up. Op dat moment was hij te zwak om zijn standpunt onder woorden te brengen. Hij liet het erbij. De defibrillator werd geplaatst. Nu moet het kastje eruit vanwege een infectie en Ernst neemt het besluit dat er geen nieuw kastje gaat komen. Hij heeft zijn medicijnen en daar zal het bij blijven.

Het is een cruciale beslissing, de belangrijkste die hij ooit heeft genomen. Zes artsen proberen hem op andere gedachtes te brengen en de kant van de defibrillator op te duwen. Zonder resultaat. Ernst vertrouwt op zijn eigen keuze. Hij is op 26 september door het oog van de naald gekropen en dat heeft hem gesterkt. Ten diepste heeft hij gevoeld dat hij vredig kon sterven. Nou, als hij dàt kan, dan kan hij ook de beslissing nemen die zijn gevoel hem ingeeft. Het risico dat hij ooit, op het moment suprème, geen defibrillator zal hebben om een levensreddende schok toegediend te krijgen, heeft hij overpeinst en hij weet het zeker. Als het noodlot ooit op bezoek komt, zal hij er vrede mee hebben. Als zijn tijd is gekomen, is zijn tijd gekomen. Dat onwrikbare besef daagt hem uit om hier en nu volledig voor het leven te kiezen, een keuze die elke dag weer voelt als een groot geschenk. Meer dan ooit voelt hij het verlangen om zijn angsten los te laten en op het scherp van de snede te leven. Met de meest basale ingrediënten die hem gegeven zijn, gaat hij deze maaltijd bereiden. Hij geniet van ademhalen, bewegen, proeven en voelen. Hij geniet van de liefde die hij hier kan ervaren.

Lessen van het niets
Eind december zitten we voor de derde keer aan de keukentafel tegenover elkaar. We praten nog eens over deze ongelofelijke geschiedenis. Ernst vertelt dat hij uiteindelijk niks kwijt is behalve die ene week. Zijn motorische skills heeft hij nog. Hij kan fietsen, drummen, autorijden. In het begin was zijn kortetermijngeheugen aangetast en had hij moeite met praten. Bij vermoeidheid ging hij hakkelen. Ook daar heeft hij geen last meer van. Hij is ook niet echt bezorgd geweest dat het niet meer goed zou komen. Het besef dat het erg was, en misschien consequenties heeft voor de rest van zijn leven, is langzaam gekomen. Want ja, stotteren is nu eenmaal niet handig voor een acteur.   

Drie maanden geleden was hij er nog vast van overtuigd dat hij het eeuwige leven had. Hij ervaarde de dood nooit als dichtbij. Nu is hij geconfronteerd met de realiteit van het sterven. Daarover zegt hij dit: “Het was als thuiskomen. Het was heerlijk. Alle spanning loste op. Ik heb ook geen heftige pijnen gehad. Het was een mooie dood geweest, een van de betere die je kunt hebben.” Er valt een stilte. De klok geeft half vijf aan. Ongemerkt is de schemering ingevallen. Het is bijna kerst. We filosoferen over het licht en de duisternis, het leven en de dood. Hij maakt er grapjes over. Of hij bij de hemelpoort stond? Zo zou je het kunnen noemen. Hij werd teruggestuurd. Blijkbaar was het zijn tijd nog niet. Daarna kreeg hij dus die defibrillator. Nou, toen kon hij al helemáál niet meer dood. 

Maar waar is hij nou precies geweest in de laatste dagen van september? Welke reis heeft hij gemaakt? Voor een spiritueel iemand als Ernst Drukker is dat een vraag die ertoe doet. De dood wordt door healers als heilig omschreven. Ook aan bijna-dood ervaringen worden uitzonderlijke kwaliteiten toegeschreven. Bijna-dood ervaringen worden gemeld na een zwaar ongeval, reanimatie na een hartstilstand, ernstige ziekte, shock, coma, hersenbloeding, mislukte zelfmoord, zware stress of bijna-verdrinking. Er zouden diepe mystieke inzichten uit voortkomen en dat zijn precies de inzichten waar Ernst zoveel belangstelling voor heeft. Patiënten zien in bijna-dood ervaringen hun leven in een flits aan zich voorbij trekken. Ze benoemen ‘een stralend licht van liefde’, ‘het besef dood te zijn’, ‘uit hun lichaam te treden en dat waar te nemen’, ‘een diep gevoel van rust’, ‘afwezigheid van pijn’ en ‘het gevoel door een donkere tunnel naar het licht toe te gaan’. De waarnemingen kunnen variëren van prachtige landschappen, muziek, overweldigend mooie kleuren en bloemen en ontmoetingen met overledenen. 

Ernst kan er goed in mee gaan. Alleen: hij heeft geen ervaring gehad, geen herinnering aan wat dan ook. Het blijft bij een korte opsomming van gortdroge feiten, gespeend van elk greintje verheven mystiek. Voor een buitenstaander zou zijn ervaring misschien zelfs zo plat zijn als een pannenkoek: een verdwenen dag, drie dagen coma, drie dagen sluimeren, wat onverstaanbaar gebrabbel tegen de verpleegsters, een potsierlijke pose met drie vingers omhoog en wat gehannes met het alfabet. Dat is het wel zo’n beetje. Ernst is er eerlijk over. Met zijn rijke spirituele bagage had hij het fantastisch gevonden om met Het Grote Antwoord terug te komen. Dat is niet gebeurd. Het bleef stil aan de andere kant. Eindeloos en eeuwig stil. En dat is achteraf een bijzonder besef gebleken. De stilte van de andere kant vertelde hem, zonder woorden, zonder beelden, dat hij al het waardevolle in zichzelf kan vinden.